We zingen weer!
Het afgelopen jaar was bijzonder voor kerken en gemeenten: er werd niet meer gezongen in de diensten. Dat bleek een groot gemis voor de manier waarop gelovigen en zoekers, twijfelaars en overtuigden hun geloof beleefden. Want je kunt zoveel meer over geloof en twijfel zingen dan je kunt spreken. Je zingt boven je (on-)mogelijkheden uit. Hieronder leest u meer over de gezongen liederen, de teksten vindt u hier: Evensong van september 2021.
Zing en jubel
In de Choral Evensong van 26 september gooit de Schola Davidica alle remmen los en zingt het uit met de anthem ‘Exsultate Deo’ van de Nederlandse componist Willem Andriessen (1887-1964).
De woorden zijn uit psalm 81: ‘Jubel voor God, onze sterkte, juich voor de God van Jacob’. En als koorgebed zingt het koor diezelfde woorden, maar dan in het Engels, op muziek gezet door William Byrd (1543-1623): ‘Sing joyfully to God, our strength’. Daarna klinkt het intochtslied: ‘Zing voor de Heer een nieuw gezang’.
Het mag maar duidelijk zijn: we zijn blij dat we weer mogen zingen en dat doen we met veel enthousiasme. Zo zijn psalm 100 ‘O be joyful to the Lord’ van Henry George Ley en psalm 150 ‘O praise God in his holiness’ van Charles Villiers Stanford jubelpsalmen bij uitstek.
Het klapstuk van deze eerste Choral Evensong na de coronapauze is het slotlied. Op de melodie van ‘Jerusalem’, verreweg het bekendste werk van Charles Hubert Hastings Parry (1848-1918), zingen we het ‘Bring to the Lord a glad new song’. Ieder jaar vanaf 1953 wordt deze melodie gezongen als afsluiting van de Last night of the Proms in de Royal Albert Hall. Dan met de woorden ‘And did those feet in ancient time’. Oorspronkelijk geschreven in 1916 om de moed er in te houden in de eerste Wereldoorlog, werd het populair op deze Last Night of the Proms. Het werd zelfs een soort tweede volkslied voor de sportbonden van rugby en cricket. Met de nieuwe tekst van Michael Perry (let op de schrijfwijze, géén familie!), gebaseerd op de psalmen 149 en 150, heeft de nationalistische en strijdvaardige inhoud plaatsgemaakt voor een lied dat voluit kan worden gezongen in de kerk.
Uitbundig – maar ook ingetogen
In het Magnificat in G van Charles Villiers Stanford (1852-1924) doet de orgelbegeleiding meteen denken aan Schuberts ‘Gretchen am Spinnrade’, met Maria’s uitbundige lied (in plaats van Gretchens romantische verlangen) van sopraan-solo dat hier aan het spinnenwiel wordt geplaatst. In tegenstelling tot de hiervoor genoemde werken is het een liefelijk scherzo dat ingetogen blijdschap weergeeft. Het Nunc dimittis met bas-solo blijft in dezelfde zachte sfeer met een hoopvolle nadruk op ‘a light to lighten the gentiles’. En zelfs in het afsluitende Gloria kan Stanford de verleiding weerstaan om een luidruchtige gespierde conclusie te maken en blijft hij bij een verstild ‘amen’ in pianissimo.
Zo wordt, in jubel én verstilling, blijdschap weergegeven én ervaren. En die ervaring wensen wij u ook toe.
